Salaminga, how are you?!

Het is 8.00 uur ’s morgens, de temperatuur is al flink hoog en het leven in het noorden van Ghana is alweer in volle gang. Ik waag mij opnieuw aan mijn motortocht van een uur naar Kpatinga. Gushegu steeds verder achter mij latend vraag ik mij af wat deze nieuwe dag mij weer gaat brengen. Hoe zou het vandaag zijn in het Health Center? Wat voor patiënten zal ik allemaal ontmoeten? Hoe zouden de interviews gaan? Zouden de mensen een beetje open zijn? Ondertussen geniet ik van de prachtige natuur, vanwege het regenseizoen is alles zo mooi groen. Een nadeel van het regenseizoen is dan wel weer de natte wegen, maar blijkbaar kan een motor heel veel aan…;) Onderweg kom ik door een aantal dorpjes, maar voornamelijk hele lange, niet al te beste, wegen waar ik af en toe een groepje vrouwen tegenkom die alweer heel wat spullen aan het versjouwen zijn.

Eenmaal aangekomen in het Health Center word ik door de medewerkers vrolijk begroet: ‘Goodmorning, madam Luciana, how are you? And how is Gushegu?’. Vandaag is het Antenatal Care dag, dit houdt in dat de zwangere vrouwen uit de omgeving voor hun maandelijkse check naar het Health Center komen. Al heel wat vrouwen zitten te wachten in de binnenplaats.

En o wat vinden zij het interessant dat er een salaminga (blanke) rondloopt, natuurlijk moeten zij even testen of de salaminga Dagbani kan spreken. Ik blij dat ik met mijn begroetingen net kan doen alsof ik héél goed Dagbani kan ;) En met af en toe een selfie maak je hier heel snel vrienden :P

Vervolgens neem ik een kijkje bij al het werk wat de verpleegkundigen en verloskundigen doen deze dag. Ik stel vragen en probeer het systeem zo goed mogelijk te begrijpen. Daarnaast kan ik het natuurlijk ook niet laten af en toe ook een patiënt te zien. Wanneer rond een uur of twee de meeste vrouwen aan de beurt zijn geweest doe ik nog een aantal interviews om echt een duidelijk beeld te krijgen. Waarom doen de verloskundigen en verpleegkundigen dit werk? Tegen welke problemen lopen ze allemaal aan? Wat komt het soms hard aan om te zien hoe weinig voorzieningen ze hebben, hoe vaak medicatie niet beschikbaar is, hoe slecht de patiënten het Health Center kunnen bereiken etc. etc.

Na een volle dag rij ik weer weg, vol van alle indrukken maar enorm voldaan. Ik laat Kpatinga achter me en Gushegu komt me al tegemoet: thuis!

Dit om jullie een kleine indruk te geven van hoe mijn dagelijks leven er hier uitziet! Vorige week was ik een week in het Health Center in Kpatinga en helaas zitten dus inmiddels mijn bezoekjes aan Kpatinga erop. Na het Health Center heb ik afgelopen week mijn onderzoek in het ziekenhuis van Gushegu weer voortgezet, hier ga ik mij ook de komende 3 weken nog volledig op richten. 

Het ziekenhuis in Gushegu is heel wat dichterbij. Daarom fiets ik daar vaak gewoon heen en ik kan jullie vertellen dat het fietstochtje naar het ziekenhuis best lachwekkend is. Inmiddels ben ik eraan gewend en hoor ik het bijna niet meer, maar er is tijdens mijn tocht naar het ziekenhuis geen moment waarop ik dit liedje niet hoor: ‘Salaminga, how are you, I’m fine, thank you’. De enige woorden Engels die alle kindjes in Gushegu kennen;)

Het ziekenhuis in Gushegu is heel anders georganiseerd. Het is een stukje groter, meer personeel, veel studenten omdat in Gushegu een midwifery school zit. Helaas kom ik hier in het ziekenhuis ook dingen tegen die ik liever niet tegen zou komen, maar aan de andere kant bevestigt dit wel dat het onderzoek niet voor niks is.

Ook hier ben ik al opgestart met het interviewen! En één bijzonder interview van afgelopen week wil ik graag met jullie delen. Deze verpleegkundige (moslim) was erg open, deelde veel van haar problemen met mij, o.a. dat zij het financieel heel moeilijk heeft omdat het ziekenhuis haar niet (meer) uitbetaald. Aan het einde van het interview bad ik met haar, zegende haar in Jezus naam. Na het bidden vertelde zij mij over haar droom, ze had Jezus gezien in haar droom, Hij was degene die haar had beschermd en ze was op zoek naar iemand met wie ze daarover kon praten. Zo bracht God mij op haar pad! Hoe groot is God! Ik wil jullie vragen, bid voor deze vrouw, dat God haar steeds duidelijker de waarheid mag laten zien en dat ze vrij mag komen van alle dingen daar haar belemmeren (o.a. haar familie)!

Afgelopen vrijdag op zaterdag nacht was ook een bijzondere nacht… Ik schreef eerder over de vrouw van wie wij de bevalling hadden geleid. Zij behoorde tot de stam die wat achtergesteld wordt in het ziekenhuis. Nu was er een andere vrouw uit deze familie ook in verwachting en zij wilde ook graag behandeld worden door ‘de witte dokter’. Maar omdat Gerben, de tropenarts, een aantal weken niet aanwezig is in Gushegu, had ik mijn telefoonnummer gegeven zodat zij in ieder geval mij konden bereiken wanneer de bevalling aanstaande was. Dus vrijdagavond om 22.00 ging mijn telefoon! Ik verzamelde snel alle benodigde spullen en sprong op de motor om deze vriendin bij het ziekenhuis op te kunnen wachten. En ik kan jullie tot mijn grote blijdschap zeggen dat er een prachtige dochter is geboren :) Praise the Lord!  

Wat nog wel een lachwekkend feitje is, is dat Gushegu by night heel interessant is. Stel het je maar eens voor: geen verlichting, slechte wegen en alle geiten uit heel Gushegu bedenken ’s nachts om op de wegen te gaan liggen; een soort geitenparcours dus :P

Ik hoop dat jullie doormiddel van dit stuk een kijkje hebben kunnen nemen in het leven in Noord-Ghana, al met al gaat het dus goed met de salaminga :) Ik wil jullie bedanken voor alle bemoedigingen, het meeleven en gebed! Dat doet me enorm goed! En zet vooral het bidden voort, God werkt!