Days fly by...

Vroeg in de morgen schrik ik wakker…, wat is dit?! Deze morgen lijk ik niet om vier uur wakker te worden van de moskee die alle mensen oproept tot gebed. Nee, het is iets anders. Als ik langzaamaan een beetje bij bewustzijn kom besef ik het, het is de geit! De geit die ik met zoveel liefde, passie en enthousiasme op de motor heb gedragen wordt deze vroege morgen (naast mijn raam) geslacht. Hij schijnt het er nog niet helemaal mee eens te zijn ^^ Maar na een dag vol voorbereidingen zitten we in de avond met ons team en een groep locals bij de barbecue, heerlijk genietend van de geit. Vandaag hebben we, als een afsluiting van de onderzoeksperiode, alle locals uitgenodigd die bijdrage hebben geleverd aan het onderzoek: vertalers van alle verschillende talen die hier in de omgeving worden gesproken en locals die hebben geholpen bij het binnenkomen van verschillende communities. Hoewel het eigenlijk te warm is zitten we toch gezellig bij het kampvuur. Muziekje staat aan en de Ghanese dames proberen ons nog wat danstechnieken bij te brengen ;)

Het afgelopen jaar stond hier in Gushegu in het teken van onderzoek naar de maternale en neonatale zorg in het district. Ik ben dankbaar dat ik mijzelf een halfjaar voor dit onderzoek in heb mogen zetten! Analyses van alle resultaten liggen inmiddels achter me, momenteel houd ik mij bezig met het schrijven van mijn artikel. Het is na een half jaar informatie verzamelen (zowel vanuit interviews, observaties maar ook door het leren kennen van de cultuur en het hele zorgsysteem) een uitdaging om zo’n complex probleem duidelijk op papier te krijgen. Maar ik kan inmiddels zeggen dat ik al een aardig eind ben! 

Naast het vele computerwerk geniet ik ook nog volop van alle andere dingen die hier te beleven zijn! Een aantal weken geleden gingen we met een groep vanuit Gushegu richting Yankazia, een klein dorpje een uurtje verderop. In dit dorpje vond een Naming Ceremony plaats van een kindje dat een week daarvoor geboren was in het ziekenhuis in Gushegu. Wij waren uitgenodigd omdat onze tropenarts de bevalling had geleid. Nadat we heel wat kleine dorpjes hadden gepasseerd bereikten we Yankazia. Vrouwen waren druk aan het werk rondom het vuur om voor alle gasten van vandaag voedsel te bereiden, want eten is een heel belangrijk aspect van de Naming Ceremony. Na aankomst groeten wij alle mensen (met name de mannen) en sluiten wij ons, op de één of andere bijzondere wijze, aan bij de mannen onder een afdakje in de schaduw; tja, Salaminga’s blijven een bijzondere positie hebben in dit land, of je nu vrouw bent of niet ;) Als ik een locale vrouw was geweest had ik noooooooit onder het mannenafdak mogen zitten ^^ Nadat we een poos onder het afdak, in de verkoelende schaduw, hebben gezeten en heel wat heerlijk eten hebben gekregen is het tijd om naar het kindje en de ouders te gaan. We worden naar één van de hutjes geleid waar we de familie uiteindelijk vinden. Natuurlijk mogen we allemaal het kindje even vasthouden en wordt ons cadeautje aan de familie overhandigd. Ook bidden we voor het kindje, we brengen dit prille leventje, samen met zijn familie bij onze Vader en zegenen hen in Jezus Naam. Nadat we iedereen weer gegroet hebben en een cadeautje hebben gekregen als bedankje (lees: 2 kippen) springen we weer op de motor voor onze terugreis. De zon gaat onder, het stof stuift alle kanten op in het schitterende licht. Wat was dit weer een mooie dag! 

Ook brachten we in deze weken een bezoekje aan een missieziekenhuis in het naastgelegen district. Een bezoekje, zeg maar gerust een bezoek: ruim 2.5 uur rijden met de auto. In september hadden we eigenlijk al het idee om dit ziekenhuis te bezoeken maar toen scheen het niet zo goed bereikbaar te zijn vanwege het regenseizoen. Dat geloof ik nu wel, zelfs nu was deze tocht nog een heel avontuur. Duidelijk dat de weg in het regenseizoen gewoon een rivier is! Maar vanuit Gushegu gaan patiënten toch met enige regelmaat naar dit ziekenhuis, dus zeker interessant om te zien hoe de zorg hier wordt aangepakt! 

Naast al deze mooie avonturen geniet ik van Afrika, van de haan die me (naast de moskee) ’s ochtends wakker maakt, van de tuinman die me elke morgen bij het raam komt groeten, van de schoonmaakster die elke dag moet komen en er maar één keer per week is, van de kok (vooral als ze lekkere fufu maakt), van de zon (!), van de Afrikaanse mentaliteit, van de motortochtjes, van de fietstochtjes, van de muziek in de kerk (al is dit niet de mooiste^^), van het mooie team waar ik deel vanuit mag maken, van mijn dwaze huisgenoten, van ijsjes uit een zakje, van mijn hagedis op mijn kamer waar ik vriendschap mee heb gesloten, van de hagedis in de gootsteen die af en toe ineens uit de afvoer komt springen, van de vriendschappen die ik hier in Gushegu heb opgebouwd, van de eerlijke antwoorden die mensen mij soms in de interviews hebben gegeven en van het idee dat ik bij leven en wel zijn over 6 jaar wellicht zelf tropenarts kan zijn. 

Daarnaast geniet ik van mijn wandelingetjes, met enige regelmaat loop ik tegen het eind van de middag een rondje. Ik loop langs de dam waar altijd vrouwen kleren aan het wassen en water aan het halen zijn. Het lijkt zo normaal te zijn geworden; mensen die kleding wassen in water wat eigenlijk nog viezer is dan de kleding zelf, kindjes die rondrijden in een wagentje met een ezeltje ervoor, kinderen die alleen maar ‘Salaminga, how are you?!’ kunnen zeggen en mannen die toch altijd weer even proberen je ten huwelijk te vragen. Tijdens mijn wandelingetjes maak ik vaak een korte stop bij één van mijn vrienden, gewoon voor een groet, want dat is al heel waardevol voor mensen. 

Ik ben ook heel dankbaar voor de banden die in het ziekenhuis zijn opgebouwd! Ik breng daar nu iets minder tijd door vanwege het computerwerk wat gedaan moet worden. Maar vandaag kwam ik erachter dat mijn doktershartje wel houdt van af en toe in het ziekenhuis zijn! Vanmorgen werd onze tropenarts opgepiept vanwege een spoed keizersnede. Ik zat net aan mijn (met veel moeite, door mijn huisgenoot gemaakte) cappuccino, maar heb dit heerlijke kopje koffie toch laten staan ;) Als een malle trok ik mijn ziekenhuiskleren aan, haalde snel een fles water uit de koelkast en sprong op de motor. Steeds als ik hier rondrijd denk ik, o nee, nog maar twee (!) weken. Maar okee, daar ging ik dus. In het ziekenhuis snel naar de operatiekamer waar de vrouw al klaarlag  voor de operatie. Tijdens de operatie kwamen we nog wat ‘verrassingen’ tegen, maar we mogen gelukkig zeggen dat moeder en dochter het goed maken :-) Praise the Lord! Na deze operatie waren er nog wat andere patiënten die onze aandacht vroegen en mochten we nog een andere bevalling leiden. Duidelijk dat ik hier in de tropen nog meer liefde voor het verloskundig vak heb gekregen ;) 

En nu, na een dagje ziekenhuis, zit ik op m’n kamer achter m’n laptop. Geen andere woorden heb ik ervoor…: days fly by. Ik ben de laatste weken van mijn tijd in Ghana ingegaan. Het lijkt enerzijds zo kort geleden dat ik mijn eerste blog schreef, vol met adrenaline vanwege het grote onbekende wat voor mij lag. En nu ben ik alweer langzaamaan aan het voorbereiden op mijn terugkeer naar het Westerse leven… Onvoorstelbaar dat ik over ruim twee weken weer vol keuzestress door de Albert Heijn zal lopen, mij afvragend welk van de honderden gerechten ik vanavond weer eens zal maken. 

Maar wat ben ik immens dankbaar voor alle dingen die ik hier in Afrika heb mogen zien en leren, voor alle mensen die ik heb leren kennen; gewoon voor alles wat God me gegeven heeft! Hallelujah :-)

And all the people say: Amen