People are people, wherever we go...

Het is rond een uurtje of acht in de avond. Daar sta ik dan, plakkend van het zweet en ongeduldig, uitziend naar het moment dat mijn ouders en zus het vliegtuig uit zullen stappen en ik hen kan verwelkomen in Ghana! Wat is dat een bijzonder moment, het moment dat twee totaal verschillende en zo ver van elkaar gelegen werelden zich verbinden..! En daar staan ze dan, deze drie salaminga’s van wie ik zoveel hou… ze zijn gewoon naar Ghana gekomen! Na heel wat hugs rijden we met George, onze trouwe taxichauffeur in Accra, richting het guesthouse. Aangekomen in het guesthouse geniet ik van de aanwezigheid van mijn lieve familie, het broodje kaas en de kiwi die ze voor mij meegenomen hebben en alle lieve brieven en kaarten uit Nederland; bedankt! Zoveel meeleven doet echt goed! 

Nadat we een weekendje in Accra bij hebben gekletst, hebben genoten van de welvaart in de hoofdstad en de familie een beetje in Afrika is ‘geland’ gaan we maandag verder op pad. We vinden onszelf hobbelend in een taxi, vandaag willen we namelijk Wli bereiken waar de grootste waterval van West-Afrika is gelegen. Wli ligt helemaal in het oosten van Ghana, tegen de grens met Togo aan. Na een zeer interessante autorit met hele slechte wegen arriveren we op bestemming. Het restaurantje wordt per direct geopend voor deze vier hongerige salaminga’s ;) En als we eenmaal aan de wandeltocht begonnen zijn, zijn we blij dat ze het restaurantje nog even hadden geopend… we klimmen en klimmen, klauteren, want we moeten natuurlijk wel de top bereiken ^^ maar ja, in Afrika bergen beklimmen is toch wel even een ander verhaal (lees: 40 graden) ;) Maar wat is de natuur mooi! Omdat de periode van het regenseizoen in het zuiden anders valt dan in het noorden is het hier prachtig groen! Beplakt en bezweet genieten we uiteindelijk van het mooie uitzicht en als beloning wandelen we daarna weer naar beneden om heerlijk in het verkoelende water van de waterval te kunnen staan..! Wat is het prachtig! 

Tegen de avond rijden we terug van Wli naar Akosombo, waar we vervolgens een paar dagen zullen verblijven. Het is al donker, de wegen zijn slecht en we rijden in een te lage auto… Hier en daar worden we aangehouden door de politie, want ja, bij salaminga’s is geld te halen… Gelukkig weet onze taxichauffeur alle politiemannen van ons af te praten ;) Na heel wat gehobbel komen we veilig aan in Akosombo. Hier genieten we een paar dagen van de prachtige natuur, de rust, een spectaculaire kanotocht op de Voltarivier, een onbewoond eiland en de Voltadam. 

Na de Volta Region is het tijd om via Accra naar het noorden van het land te gaan! Aan het einde van de week komen we dan ook met de meest interessante bus, hobbelend aan in Gushegu. Nu kan ik eindelijk mijn thuis laten zien aan mijn familie..! 

Al groetend en genietend lopen we door Gushegu. We springen op de motor en gaan ook gelijk alle vrienden langs die ik graag aan mijn familie voor wil stellen. Hier is het een hele eer als je bij mensen op bezoekt komt om je familie voor te stellen! 

‘He turns my life around, Jehovah turns my life around. He makes a way when there seems no way. Jehovah has the final say!’ Vandaag is het Kerstochtend. In Gushegu zijn de meeste mensen zich niet van Kerst bewust, maar in de kerk wordt het wel gevierd! Al zingend prijzen we God, Die Zichzelf gaf. Hij kwam, zo kwetsbaar en klein... Deze ochtend is het heel druk in de kerk, heel wat kinderen uit Gushegu zijn naar de kerk gekomen omdat ze weten dat er met Kerst na de dienst eten wordt uitgedeeld. Mooi om te zien dat deze kinderen nu toch ook iets van kerst meekrijgen. 

Het is een drukte op de compound van de salaminga’s in Gushegu. Het is nog steeds Eerste Kerstdag. Alle vrienden uit Gushegu zijn in de middag uitgenodigd bij ons om te komen groeten omdat het vandaag een feestdag is! Er wordt gezellig gegroet en gekletst. Ook staat er lekker eten klaar met wat te drinken. Zelfs de Dagomba drum wordt nog tevoorschijn gehaald om wat te oefenen ;)

Na de Kerstdagen sluit ik de vakantie met mijn familie af in Mole, het natuurpark in het noorden van het land waar ikzelf eerder al ben geweest. Maar geen probleem om nogmaals te genieten van de mooie natuur, de antilopen, bavianen, olifanten etc. :) 

Mijn familie heeft Ghana weer verlaten, 2019 is begonnen, voor mij begint het werk weer! Ik ben 2019 hardwerkend begonnen, want, het klinkt misschien cliché, maar de tijd vliegt… over 8 weken moet ik alweer terug naar Nederland… Daarom ben ik afgelopen week weer hard aan de slag gegaan met interviews uittypen en observaties uit het ziekenhuis uitwerken. Ook ben ik tussen de bedrijven door aan het nadenken over hoe ik mijn informatie ga analyseren zodat we straks praktische adviezen kunnen gaan geven. Met de analyse hoop ik ook zeer binnenkort te beginnen. Naast deze druktes ben ik deze week ook twee dagen op village trip geweest, twee bezoekjes aan achterafgelegen dorpjes. Dit in het bredere kader van het onderzoek (niet mijn specifieke onderdeel). Het doel van deze trips was de voorkeuren van vrouwen te ontdekken rondom zwangerschap en bevalling. Wat vinden ze van de huidige situatie en hoe zou hun ideale bevalling eruit zien? Thuis? In het ziekenhuis? Wat zijn voor hen hele belangrijke culturele aspecten en rituelen? Dus daar gingen we, naar twee dorpjes. 

Een jaar geleden wist ik al wel dat ik voor een periode van 28 weken voor mijn studie naar Ghana zou vertrekken, ik wist al precies dat dit Gushegu zou worden en zelfs de brede kaders van mijn onderzoek waren al bekend. Maar wat ik vorig jaar niet had verwacht, wat ik zélfs de dag tevoren niet had verwacht, is hoe ik mijzelf op één van deze twee dagen vond… 

Ik vond mijzelf achterop de motorbike. Op zich gebeurt dat wel vaker, maar als je dít tafereel door Nederland had zien rijden had je ongetwijfeld even gestopt om te kijken en vervolgens heel hard in de lach te schieten. Zonder te kijken had je het ook kunnen horen: twee heel hard lachende personen en een mekkerende geit, ‘meeeeeeeeeee’. Want ja, we kregen vandaag aan het einde van onze village trip een geit cadeau! Met alle kracht die ik heb probeer ik de geit netjes op mijn schoot te houden achterop de motorbike. Want we moeten hem toch maar even vanaf dit dorpje vervoeren naar Gushegu, ongeveer een uur verderop. Maar dat heb ik er wel voor over, een geit cadeau krijgen, dat is me volgens mij nog niet eerder overkomen ^^

Deze dag is niet alleen verrassend vanwege de geit. Met deze geit in mijn armen overdenk ik de dag. Wat was het een bijzondere dag… Normaal gesproken is er bij een village trip een goede opkomst als we 40 vrouwen hebben, vandaag kwamen we echter aanrijden en zagen we vanaf een afstandje de menigte… Ik heb ze niet kunnen tellen, maar het waren minimaal honderd vrouwen (en moet je indenken hoeveel kinderen daar dan bij zijn :P) Wat een welkom was dat! En aan mij was de taak om met deze vrouwen een groepsdiscussie te houden, Afrika is grensoverstijgend ;) 

En nu rijden we met een lading nieuwe informatie en een geit weer naar huis… dit was dan onze laatste village trip… Wat voel ik me gezegend op dit moment, wat waren de mensen dankbaar vandaag… dankbaar met het stukje aandacht wat ze kregen, dankbaar dat er mensen zijn die hen willen helpen de situatie te verbeteren. Ik hoop dat we deze mensen vandaag een stukje liefde mee hebben kunnen geven. En bovenal dat ze een stukje liefde van onze Vader mogen proeven. Want, ‘People are people, wherever we go, thirsty for love, hungry for home..!’