Driving on a dirt road, we sang a song and smiled

Alle moskeeën maken weer voldoende geluid, de hanen kraaien alsof het nu echt wel tijd is om op te staan: de ochtend is weer aangebroken in Gushegu.

Vandaag is het tijd om weer één van de kleinere klinieken in het district te bezoeken. Voor vertrek binden we alles op de motorbike: wat extra brandstof, matjes om op te slapen, water, etc. Bepakt en bezakt halen we onze vertaler op en daar gaan we dan!

Om deze kliniek te bereiken hebben we een lange reis voor de boeg. Al rijdend geniet ik van het landschap! Ondanks dat het al behoorlijk droog begint te worden omdat het al ruim een maand niet geregend heeft is het nog steeds schitterend!

Driving on a dirt road, we sang a song and smiled. Until we faced the sadness, in the dark side of the land. Dit verwoordt goed mijn gevoel van dat moment. Want het was duidelijk dat we na twee uur rijden in een nog armer deel van Ghana terecht waren gekomen. Maar wat is het dan mooi om te zien hoe, ondanks alles, de mensen toch blij, enthousiast en gastvrij zijn! Het is hier al vaak door mijn hoofd gegaan dat wij daar als westerse mensen nog heel wat van kunnen leren. Als wij (onaangekondigd) bij de kliniek aankomen wordt er alles aan gedaan ons zo goed mogelijk te ontvangen. Al ons water wordt in de enige koelkast gelegd en de mooiste kamer van de compound wordt leeggemaakt voor ons om te overnachten. Daarnaast wordt gedurende de hele dag geprobeerd de elektriciteit te repareren zodat wij ’s nachts onder een werkende ventilator (!) kunnen slapen. Net of een salaminga niet zonder ventilator kan slapen ^^

We kunnen na deze tocht wel een poetsbeurt gebruiken, compleet zwart door het stof. En dit is niet overdreven ;) Nadat we er weer écht blank uitzien kunnen we aan de slag. Alice, mijn onderzoeksmaatje (ook geneeskundestudent) richt zich op het perspectief van de vrouwen op de situatie rondom zwangerschap en bevaling. Zij gaat daarom aan de slag met onze vertaler, want de patiënten kunnen echt geen Engels spreken. Ik ga natuurlijk weer in gesprek met het zorgpersoneel. In deze kleinere kliniek werken vier mensen: een verloskundige en een aantal verpleegkundigen. Moet je eens voorstellen: vier mensen op een heel aantal communities van duizenden mensen!

In de middag heb ik al mijn eerste goede gesprek met de verloskundige van de kliniek. Zij is heel eerlijk over alle dingen waar zij tegenaan loopt. Omdat we nu in een nog meer afgelegen gebied zitten zijn er nog minder materialen beschikbaar, denk aan hele basale dingen als een goed werkende bloeddrukmeter, een thermometer, steriele handschoenen, navelklemmen etc. Daarnaast is het tekort aan personeel ook echt een issue. Omdat we hier zo afgelegen zitten zijn er nog minder mensen die hier willen komen werken. De mensen die in deze kliniek werken zijn dus 24 uur per dag, 7 dagen per week aan het werk!

Tegen het einde van het gesprek wordt een vrouw achterop de motorbike bij de kliniek gebracht. Het lijkt erop dat de bevalling aanstaande is, bof ik even! En goed voor mijn onderzoeksobservaties, én ik word er gewoon blij van ;) Een paar uurtjes later sta ik met een gezond meisje in mijn armen!

Daarna is het tijd om het dorpje een beetje verder te verkennen. We groeten wat mensen en kopen nog wat extra cola om de maag te spoelen. Hieronder een aantal foto's om een beeld te geven van dit dorpje. 

Terug bij de kliniek begint het al te schemeren. Maar voordat we onze rijst op een vuurtje gaan koken ga ik nog in gesprek met de manager van de kliniek. Mooi om zijn enthousiasme en passie te horen! Hij werkt echt vanuit innerlijke motivatie, want extern krijgt het personeel hier zeer weinig motivatie (denk hierbij aan niet standaard maandelijks salaris, slechte werkomstandigheden etc.).

Na het eten geniet ik nog even van de sterren voordat ik mij op mijn matje laat vallen en in een diepe slaap val, en dat onder een werkende ventilator ^^ Stiekem ben ik best blij dat ik deze nacht niet gewekt word voor een andere bevalling ;)

De volgende dag staat er weer iets anders op de planning, maar ook dit heeft natuurlijk alles met zwangere vrouwen te  maken. Vandaag is het ANC dag, AnteNatal Care. Dit betekent dat zwangere vrouwen naar de kliniek komen voor hun check: eventuele klachten worden uitgevraagd, bloeddruk en gewicht worden gecheckt, er wordt met een foetoscoop naar het hartje van de baby geluisterd en de vrouw krijgt wat preventieve medicijnen voorgeschreven. Ook deze medicijnen zijn helaas niet beschikbaar in de kliniek, daarom wordt het opgeschreven zodat de patiënten het zelf kunnen gaan kopen…

Tegen het eind van de morgen spreek ik nog met één van de verpleegkundigen en dan is het alweer tijd om aan onze terugreis te beginnen… Maar voordat we vertrekken wordt nog wel een paar keer gevraagd of we dan toch écht niet gewoon een paar maanden kunnen blijven in plaats van slechts twee daagjes. En ach, m’n hartje had het graag gedaan, maar ook in Gushegu zijn weer mensen die op me wachten. Daarom nemen we toch afscheid en springen weer op de motorbike. En opnieuw: moe en voldaan. Wat waren dit weer mooie dagen!

Dit om jullie een indruk te geven van de village tripjes die ik de afgelopen weken gemaakt heb! Inmiddels heb ik alle afgelegen klinieken bezocht die ik wilde…, wat gaat de tijd snel! Elke week was er een andere kliniek aan de beurt. Daarnaast heb ik, om het beeld nog completer te maken, een bezoek gebracht aan de school in Gushegu waar de verloskundigen worden opgeleid. Interessant om ook het perspectief van de studenten op het zorgsysteem te horen. Tussen de bedrijven door ben ik aan het transcriberen, en transcriberen, en transcriberen: alle interviews moeten namelijk uitgetypt worden zodat ik daarna aan de analyse van alle informatie kan beginnen.

Maar zoals jullie weten is de maand december aangebroken. December, de koude maand waarin ik altijd met een dik paar sokken en een warme bak koffie met mijn voeten op de verwarming zit op mijn zolderkamertje in Leiden. Maar wat is het hééérlijk (en tegelijkertijd zo raar) om nu te genieten van temperaturen tegen de veertig graden aan! December betekent voor mij dit jaar, naast warme temperaturen, ook dat mijn familie op bezoek komt! Mede daarom zal er nu een aantal weken geen blog verschijnen ;)

December betekent tot slot ook dat het bijna Kerst is! De adventstijd is al aangebroken. Een tijd van uitzien, verwachten…! Ik wil jullie vragen rond deze tijd extra te bidden voor het werk hier in Gushegu. Dat het Kerstwonder zich mag verspreiden onder de locals! Ik wens en bid jullie ook allemaal een mooie en gezegende tijd toe!

Blessings vanuit Ghana!