Obroni, how are you?!

Ik schrik wakker, waar ben ik? Hangend op een tafel in de doctors office in het Gushegu District Ziekenhuis. Wat doe ik hier? Naast mij ligt een andere student op dezelfde manier met haar hoofd op de tafel, in diepe slaap. Als ik om me heen kijk zie ik een verloskundige en een verpleegkundige, die beiden een onderzoekstafel gebruiken om toch wat uurtjes slaap mee te pakken. Vlak voor ik in slaap viel hadden we nog een bevalling, hopelijk gaat alles goed met moeder en dochter. Als dan eindelijk het licht van de volgende dag doorbreekt gaan we alle vrouwen van de afdeling langs om hen van medicatie te voorzien. Een geit verstopt zich snel onder het bed van één van de vrouwen.

En dan: vakantie! Ja, ik had vakantie, één van de redenen dat ik jullie iets langere tijd niet op de hoogte heb gebracht van het leven in Gushegu. Nu ik weer thuis ben is het tijd om jullie weer verslag te doen.

Vlak voor mijn vakantieperiode heb ik de eerste periode van mijn onderzoek positief af kunnen ronden. Mij blijvend verbazend over de situatie in het ziekenhuis, over de voorkeursbehandeling die patiënten krijgen wanneer ze door een blanke begeleid worden, over de visie van sommigen van het medisch personeel en over geiten die dus blijkbaar random over de afdeling kunnen rennen.

En toen was het tijd voor vakantie! Eerst op naar Tamale om mijn visum te verlengen. Vervolgens zestien uur reizen om het zuiden van het land te bereiken waar ik twee vrienden vanuit Nederland mag verwelkomen! Wat ben ik een countrygirl geworden in twee maanden tijd! Ik verbaas me en verbaas me, ik zie weer heel veel auto’s, ik loop in een mega grote supermarkt..! Daarnaast is het ook wel duidelijk dat we in het christelijke deel van Ghana terecht zijn gekomen, op elke hoek van de straat is wel een kerk te vinden, overal zie je auto’s met opschriften, winkels met bijzondere namen.

En dan, ja, daar hoor ik het! Wat klinkt dat na twee maanden al vertrouwd. Maar wacht, het lijkt toch niet helemaal hetzelfde. ‘Obroni, how are you, I’m fine, thank you!’. Obroni? Ja, Obroni, want in het zuiden van het land wordt geen Dagbani gesproken (in het Dagbani spreken ze over een Salaminga wanneer ze het over een blank persoon hebben), maar Twi. Toch fijn om dit o zo vertrouwde liedje ook hier te kunnen horen :)

Na een weekendje Accra reizen we verder richting Cape Coast en Elmina. Cape Coast en Elmina zijn bekend vanwege de slavenhandel, hiervandaan werden de slaven vanuit West-Afrika naar Europa en Amerika vervoerd. Heftig om al deze verhalen te horen!

Ook brengen we een bezoek aan Kakum National Park, het enige stuk regenwoud in Ghana dat is overgebleven. Al lopend over de hoge bruggen en door het regenwoud geniet ik, wat is het heerlijk om hier te lopen, de natuur te zien, te horen en te ruiken. En wat geniet mijn Zeeuwse hartje er ook weer even van om de zee te zien en te voelen. De zee? Beter gezegd; de oceaan!

Nadat we ons weer gewaagd hebben aan de lange busreis naar het noorden van het land is het tijd om olifanten te spotten :) Mole National Park. We klimmen op het dak van de Jeep en daar gaan we dan!

Hobbel de hobbel, kraak kraak. Ik kijk rustig om me heen, volgens mij heb ik nog nooit in zo’n krakkemikkige bus gezeten. Overal op elkaar gepropte mensen, op bankjes, op losse krukjes, staand en hangend in de deuropening waar geen deur meer inzit, op het dak. Het is duidelijk, we hebben het arme noorden weer bereikt. Deze bus zal me na twee weken vakantie weer thuis brengen, thuis in Gushegu!

Ik kan na deze maand opnieuw concluderen dat het goed gaat met de Obroni, die zich eigenlijk meer een Salaminga voelt dan een Obroni. Want ja, ik ben weer in het noorden; oost west, thuis best!